دوام و نفوذ پذیری بتن

از مهمترین موارد دیدنی و مورد توجه طراحان مخلوط های بتنی

و طراحان سازه های بتنی در دنیا مسئله دوام بتن می باشد.

در برخی از کشور ها خسارات ناشی از خرابی ها

در بتن و عدم دارا بودن دوام مطلوب در بتن، به خسارات ناشی از جنگ تشبیه می گردد.

رویکرد اکثر آئین نامه های بتن نیز بر مبنای ارائه طرح های دوام محور تغییر نموده است

و دل بستن تنها به معیار مقاومت حتی در بتن های با مقاومت بالا به تنهائی کفایت نمی نماید.

کمیته شماره 201 ACIدر مورد تهیه طرح های بتن با محور دوام می باشد.

بتن با دوام به بتنی اطلاق می گردد که شکل،

کیفیت و قابلیت خدمت دهی خود را در شرایط محیطی در طول عمر مفید خود حفط نماید.

بتن های معمولی بتن هائی می باشند که از طریق نفوذ آب و املاح به داخل جسم بتن،

مکانیسم های خرابی را تشکیل می دهد.

ابعاد زیادی از مسئله دوام هنوز بسیار مبهم و نامعلوم می باشد

به عنوان مثال هنوز یک آزمایش استاندارد برای تعیین مقاومت بتن در برابر سولفات ها وجود ندارد.

بخش اعظم موارد مرتبط با دوام، مربوط به مسئله خوردگی و دوام آرماتور و میلگرد ها می باشد.

با ساخت بتن کم نفوذ علاوه بر حفظ بتن،

میلگردهای موجود در بتن نیز حفظ می گردند.

آب نقش بسیار مهم و بسزائی در بحث دوام دارا می باشد.

بتن با آب ساخته می شود و با آب نیز عمل آوری می شود

ولی افزایش بیش از حد آب موجب افزایش تخلخل موئینه

و حفرات موئینه می گردد و نفوذ پذیری بتن افزایش می یابد

علی الخصوص اگرآب حاوی املاح خورنده باشد. به دلایل فوق اولین معیار در راستای دوام،

انجام آزمایشهای نفوذ پذیری می باشد

که از قوانین دارسی تبعیت می نماید.

امروزه در بتن های توانمند و فوق توانمند ممکن است

ماهها و یا سالها طول بکشد تا جریان به حالت پایدار برسد

و بتوان نفوذ پذیری بتن را اندازه گیری نمود. لذا امروزه آزمایش هائی مانند

جذب آب حجمی یا جذب آب موئینه از طریق حفره های موئینه انجام می گیرد.

آزمایشهائی مانند نفوذ آب نیز تحت زمان و هد ثابت انجام می گردد.

پس از آن نفوذ پذیری بتن تحت فشار گاز و نفوذ یون کلراید مورد بررسی قرار گرفت

و آزمایشهای مربوط استاندارد گردید آزمایشهای RCPTوRCMTاستاندارد گردید

و آزمون هائی مانند مقاومت الکتریکی به عنوان معیاری در کنار مقاومت بتن شناخته شد.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ